هُواللّه

آمرزگارا، ایـزد بزرگوارا، این جانها مانند مرغانِ تیز پَر از دامِ خاکدان آزاد شدند و به جهانِ آسمان پرواز نمودنـد، از لانۀ خاک رهیدنـد و به آشیانه جهانِ پـاک پـریـدنـد، به ایـن امیدنـد که در گلشنِ روشنِ جهانِ بـالا بر سروِ بـاغِ بهشت نشیمن جـویند و در کاخِ آمـرزش جای گیرند. خداوند مهربـانـا، هر روانِ پاک را به درگاهِ ایـزدی راه ده و هر مستمند بیچاره را در مینوی همایـونِ خـویش ارجمند فـرما و در دریـای دهش و بخشش انـداز، و دیـدنِ روی تـابـان روا دار. تـوئی دهنده و بخشنده و آمرزنده و مهربان، وعلیکم البهاءالابهی.

عبدالبهاء عباس